Η ΖΩΗ είναι αγώνας
(και Ο ΑΓΩΝΑΣ μας κρατάει όρθιους στη ζωή!...)...
Ο άνθρωπος αυτός στη φωτογραφία, είναι ο Χρήστος Μανιατάκης. Σήμερα το βράδυ, κλείνει το πολύ γνωστό μαγαζί του "Quickandfresh Refresh", στη Λ. Κουντουριώτη 148 στο Ρέθυμνο. Ύστερα από 18 χρόνια λειτουργίας στα χέρια του. Κι άλλα επτά χρόνια πριν που εκεί υπήρξε και ως έφηβος πελάτης και ως εργαζόμενος αργότερα. Το γιατί κλείνει το "Κουίκ" (έτσι το ξέραμε κι έτσι το λέγαμε όλοι αυτό το καφέ) δεν χρειάζεται και πολύ να το καταλάβει καθένας. Ο ίδιος ο Χρήστος το εξηγεί στο μήνυμα του: "Η τωρινή απόφαση δεν ήταν εύκολη. Ζούμε όλοι μια μεγάλη επίθεση στην κοινωνία μας, ειδικότερα ο κλάδος των μικρομεσαίων επαγγελματιών οδηγείται μεθοδικά σε αφανισμό. Η υπερφορολόγηση, η ανελέητη αφαίμαξη των επαγγελματιών έχει συνέπειες ολέθριες"...
Ο Χρήστος κλείνει τον κύκλο αυτόν με ψηλά το κεφάλι. ούτε πλερέζες έβαλε, ούτε άφησε κανέναν να αισθανθεί έτσι! Μάλιστα απόψε, τελευταία βραδιά, μας καλεί όλους, φίλους και γνωστούς, πελάτες ή και όχι να περάσουμε από το "Κουίκ" από τις 8, να πιούμε μια ρακή... ..."Δεν είναι αποχαιρετισμός. Ένας κύκλος κλείνει, ας τον κλείσουμε με την αισιοδοξία, με την δύναμη της αλληλεγγύης, με το χαμόγελο που ποτέ δεν πρέπει να χάσουμε", έχει την δύναμη αυτή την στιγμή και λέει ο ίδιος...
~~~~~~~~~~~~
Τον γνωρίζω αυτόν τον άνθρωπο από το 1992 περίπου, ένα τέταρτο αιώνα τώρα, έφηβος τότε έκανε ραδιοφωνική εκπομπή στο "Studio Ρέθυμνο", όπου κι, εγώ συνεργαζόμουν, μάλιστα και συνέντευξη του είχαμε δημοσιεύσει στην "Ελευθερία", χρόνια αργότερα που θύμισε πως είχα γράψει ότι έχει "ρηξικέλευθες απόψεις" και τη λέξη εκείν τότε δεν την ήξερε.... Μετά συνεργάστηκε και με τους "Νυχτοβάτες" ένα νεανικό ουσικό σχήμα της πόλης μας... Τη ζωή του όμως την ταύτισε με το " "Quickandfresh Refresh". Τόσα χρόνια δεν είναι μικρή υπόθεση...
Το ότι κλείνει το "Κουίκ" φυσικά αυτό ως γεγονός θλίψη προκαλεί και σ' εμένα όπως και σ' όλους τους φίλους του. Αλλά, δεν μας ανησυχεί για την πορεία του Χρήστου. Είναι εργατικός, αεικίνητος και δημιουργικός, Έχει τσαγανό, έχει φιλότιμο και δεν το βάζει κάτω....
"Ο ένας κύκλος έκλεισε / έτσα 'ναι ο κόσμος τούτος
χέρια, μυαλό, ψυχή βαθειά / είναι ο δικός σου πλούτος"
είναι μαντινάδα που γράψαμε στους τοίχους του μαγαζιού, που γεμίσαμε με μηνύματα όλες αυτές τις τελευταίες μέρες...
~~~~~~~~~~~~
Κρίμα, λέω κι από εδώ, δεν ζει δυστυχώς ο πατέρας του -θα 'ναι τώρα πέντε χρόνια που έχει φύγει από τη ζωή- να δει την τόση αγάπη πραγματικά, την τόση εκτίμηση που εκδηλώνει η κοινωνία μας για τον γιο του. Ο πατέρας του ο κύριος Στέλιος ήταν μάγειρας στο Νοσοκομείο. Η μητέρα του είναι η πολύ αγαπημένη μας κυρία Παρασκευούλα, το γένος Ηλιάδη. μικρασιάτικης καταγωγής όλοι τους, Ο Χρήστος είναι ο μοναγογιός τους, έχουν ακόμα τρεις κόρες, την Αναστασία, τη Νεκταρία και την Θεοχαρίτσα, με οικογένειες όλες στο Ρέθυμνο... Τρία παιδιά έχει ο Χρήστος (Χρήστος και Χρυσοβαλάντης είναι τα δυό του ονόματα, μα το δεύτερο λίγοι το γνωρίζουν....), τον Στέλιο, έφηβο πια, και τα μικρότερα τον Πάρη (Παρασκευά) και την Παναγιώτα νήπιο...Γυναίκα του μια πολύ αξιόλογος άνθρωπος, η Μαρία Δαούτη. Μικρασιάτικης ρίζας κι εκείνη.... Εκείνη έχει δυό αδελφούς, τον Γιάννη και τον Μιχάλη. Όλοι τους, πολύ δεμένη και αγαπημένη οικογένεια... Σκέφτομαι πολλές φορές πως αυτές οι μικρασιάτικες ρίζες που έχουν θρέψει το δέντρο του Χρήστου, σίγουρα δεν είναι άσχετες με την τόση αλληλεγγύη, την τόση ευαισθησία που έχει ο ίδιος προς τους ανθρώπους ο ίδιος. Ντόπιους και μη... Που θα βρεθούν σε συνθήκες ανάγκης...
~~~~~~~~~~~~
Την εκτιμώ πολύ τη μητέρα του Χρήστου. Όχι μόνο επειδή έχει γιο τον Χρήστο... Είναι μια γυναίκα από εκείνες των παλιών καιρών, με όμορφες συμπεριφορές! Με τρόπους!.... Δεν θα ξεχάσω, κάθε πρωτομηνιά να περάσει από το μαγαζί να ραίνει με αγιασμό τις τέσσερις γωνίες. Να με ραίνει κι εμένα στο κεφάλι με τόση αγάπη.... Αν και δεν είμαι προσκολλημένος σε τέτοιες διαδικασίες πάντα το αποδεχόμουν... Μου θύμιζε τη μάννα μου... Και πάντα να έχει έναν καλό λόγο για όλους, ένα ενδιαφέρον να θυμάται... να μαθαίνει.... Πάω προχθές, κρατούσα το πρόσφατο βιβλίο του Λευτέρη Κρυοβρυσανάκη "ΡεθυμνοΓνωσία", μου ζητάει να του ρίξει μια ματιά, σταματάει το βλέμμα της σε πολύ παλιές φωτογραφίες σχολείων και μαθητών του Ρεθύμνου, "να! μου λέει έτσι είμασταν κι εμείς και δάκρυσε από συγκίνηση, είχαμε δάσκαλο τον Λινοξυλάκη (προφανώς αναφέρεται στον Εμμ. Λινοξυλάκη ο οποίος πέθανε πάνω στην έδρα ενώ δίδασκε εθελοντικά ως συνταξιούχος στο 2ο Δημοτικό Ρεθύμνου) και την μητέρα της Λιλής Καλαϊτζάκη, (την πεθερά δηλαδή του πρών δημάρχου Μανώλη που πέθανε κι εκείνος πολύ νέος), μα δεν μπορούσαμε να θυμηθούμε το επώνυμο. Αρκολάκη είναι. Άννα Αρκολάκη, μου το θύμισε αργότερα ο Γιάννης Καλαϊτζάκης.
~~~~~~~~~~~~
Από το μαγαζί του Χρήστο τι να πρωτοθυμηθώ.... Άνετα γράφεται βιβλίο.... Μπροστά στον πάγκο της εξυπηρέτησης των πελατών όσο προχωρούσε η μέρα να γεμίζει κέρματα. Τι είναι αυτά; Οι εισπράξεις της ημέρας! Δεν τις έβαζε στο συρτάρι! Ο καθένας, η καθεμία, άφηναν το κέρμα, έπαιρναν μόνοι τους τα ρέστα... Να "κλέψει" ο ένας τον άλλον; Όχι! Εκεί δεν υπήρχαν τέτοια ζητήματα... Ο ίδιος πάντα με ένα αστεισμό, με μια ερώτηση, με μια κουβέντα τέλος πάντων με κάθε πελάτη. Και περαστικός να ήταν από την πόλη, σε μισό λεπτό είχαν γίνει οικείοι φίλοι... Στις εκατό ώρες δουλειάς και επαφής με τον κόσμο ο Χρήστος να θύμωνε για περισσότερο από δέκα λεπτά... Το πως τα κατάφερνε δεν το ξέρω... -"Εγώ είμαι καφετζής!", φώναζε κάποια στιγμή... -"Ναι! καφετζοίς! Με όμικρον γιώτα!" του απαντούσε πιο δυνατά ο Τίτος Αποστολάκης!...
~~~~~~~~~~~~
Στο "Κουίκ" γνώρισα ωραίους ανθρώπους. Το καφενείο όποια μορφή κι αν έχει, παραδοσιακό ή ας πούμε "μοντέρνο", είναι ένας χώρος που οι άνθρωποι εκδηλώνονται πιό ελεύθερα, πιό αυθεντικά. Το ξέρω αυτό από παιδάκι, στο καφενείο του πατέρα μου μεγάλωσα κι εγώ στα Σακτούρια... Γνωρίζονται καλύτερα οι άνθρωποι... με άλλους μιλάς περισσότερη ώρα με άλλους ίσως κι ένα δευτερόλεπτο αν είναι περαστικοί.... δεν έχει σημασία... Ποιούς να πρωτοθυμηθώ αυτή τη στιγμή, είναι αδύνατο να αναφέρω ονόματα είναι τόσοι πολλοί, θα παραλείψω σίγουρα και θα αδικήσω, και δεν το θέλω...
~~~~~~~~~~~~
Κι όσο ο Χρήστος θεωρούσε -και είχε καταφέρει να κάνει- φίλους τους πελάτες (και να εκδηλώνεται αυτές τις ημέρες τόσο έντονα αυτό το δυνατό αποτύπωμα στην κοινωνία του Ρεθύμνου), άλλο τόσο και όλους τους/τις υπαλλήλους επίσης θεωρούσε συνεργάτες. Όλα τους, νέα παιδιά, ευγενικά και πάντα με όλη την προσοχή και την διάθεση να εξυπηρετήσουν... Το καλό αποτέλεσμα προέκυπτε πάντα και από τη συνεργασία αυτή... Αμέτρητες οι κάθε είδους κοινωνικές εκδηλώσεις που επιμελήθηκε ο Χρήστος -πέραν από την καθημερινή δεκαεξάωρη λειτουργία εσωτερική και εξωτερική του καταστήματος!- κι ένα παράπονο δεν ακούστηκε ποτέ!
Σίγουρα, η μακροβιότερη συνεργάτις εκεί του Χρήστου -"ψυχή του Κουίκ", είναι η Γιάννα Θεοδωράκη, μια εξαίρετη κοπέλλα, έγιναν και συντέκνοι με τον Χρήστο και την Μαρία! - η Γιάννα έχει βαφτίσει τον Πάρη! -και αυτή η συντεκνιά, ο δεσμός που τους έδεσε, είναι και αυτή αποδεικτικό της αξιοσύνης, του αλληλοσεβασμού και της ποιότητας τους.
~~~~~~~~~~~~
Το μαγαζί του Χρήστου έγινε για μένα το αγαπημένο και τόσο φιλικό και ανθρώπινο στέκι, σε μια πολύ δύσκολη περίοδο της ζωής μου. Ο Χρήστος βρέθηκε δίπλα μου κάτι παραπάνω από φίλος. Δεν μπορώ να βρώ την λέξη που περικλεέι τα όσα νιώθω. Σίγουρα δεν μπορεί να είναι μόνο μία λέξη...
Σ' ευχαριστώ πολύ Χρήστο! Όλους τους συνεργάτες σου, τους φίλους εκεί... Την οικογένεια σου...
Σ' ευχαριστώ πολύ Χρήστο! Όχι μόνο για όσα μου έχεις προσφέρει... Σ' ευχαριστώ γιατί υπάρχεις και γιατί όλη σου η συμπεριφορά και στάση ζωής, μου έδωσε σήμερα, το λόγο, το δικαίωμα και το επιχείρημα να γράψω ένα κείμενο με το περιεχόμενο αυτό....
~~~~~~~~~~~~
Η ζωή είναι αγώνας και ο αγώνας μας κρατάει όρθιους στη ζωή!...
Πάντα να μαθαίνουμε το καλό σου (δεν αμφιβάλλουμε οι φίλοι πως αυτό θα συμβεί με ό,τι κι αν καταπιαστείς)... Να έχετε υγεία και ευτυχία όλοι στην οικογένεια σου...
-Δ.Τζ.
υγ: Το βράδυ θα είμαστε κοντά σου Χρήστο. Θα πιούμε μια ρακή... Κι αν κάποια στιγμή δούμε κάποιο δάκρυ να τρέξει στο μάγουλο σου, δεν ανησυχούμε. Δεν θα 'ναι δάκρυ λύπης...
Θα είναι δάκρυ τιμής και υπερηφάνειας που κέρδισες με το σπαθί σου...
